Welle: Erdball – Chaos total (Synthetic)

1.	Welle: Erdball
2.	Chaos Total
3.	Das Souvenir
4.	Das Alpha-Tier
5.	Mathematique
6.	Poupee de Cire
7.	Nur tote Frauen sind schon
8.	Der Telegraph
9.	Graf Krolock
10.	Kneif mich!
11.	Hoch die Fahnen
12.	Grusse von der Orion
13.	Pi
14.	Bill Gates komm f… mit mir!
15.	Alles Luge
16.	Das Sternenkind
17.	Chaos Total2
18.	Chaos Total (dahinter Gott)
19.	Das Mandala
20.	Schalte mich aus!

Γιατί αξίζει κανείς να γράψει για έναν δίσκο του 6; Δεν είναι δα και οι Welle Erdball κάποιο σημαντικό όνομα. Την πρώτη φορά που είχα διαβάσει σε πρόταση το όνομα τους συνοδευόταν από τη λέξη Kraftwerk αλλά με τον προσδιορισμό «κλώνοι». Όχι ότι είναι κακό να είναι κάποιος κλώνος. Άλλωστε ένα τεράστιο ποσοστό της σύγχρονης μουσικής (να πω και τέχνης γενικότερα;) στην κλωνοποίηση στηρίζεται…

Ας τους πιστώσουμε όμως το εύσημο ότι είναι αναγνωρίσιμοι ηχητικά. Κυρίως χάρις σε αυτά τα απλοϊκά, αφελή και εντελώς ρετρό ηλεκτρονικά τους. Το ρετρό όμως πολύ συχνά είναι …χιώτικο ζεύγος με το κιτς! Το οποίο κιτς στο «Chaos Total» είναι κάποιες στιγμές τόσο κραυγαλέο και τόσο εξόφθαλμο (πως θα ήταν άραγε η αντίστοιχη έκφραση για τον αυτί; εξ-ώτιο;!), ώστε να αναρωτιέσαι αν αυτό το O.D. κακογουστιάς είναι εσκεμμένο! Το «Souvenir» π.χ. είναι ένα electro-rock & roll (των 50s!) ότι μπορεί να σημαίνει αυτό! Το «Poupee de cire» (ναι, εκείνο το «ευρωβιζιονικό» του Gainsbourg) διασκευάζεται με χάρη οδοστρωτήρα. Όσο για στίχους… Ο ποιητής οργιάζει… «Έλα μαζί μας… Ταξιδεύουμε μέσα στον χρόνο, ψάχνουμε τις γυναίκες μας στο παρελθόν.. και μετά το πρώτο φιλί θα καταλάβεις.. μόνο οι νεκρές γυναίκες είναι ωραίες»… Ευτυχώς που υπάρχουν πολλοί που δεν ξέρουν γερμανικά!

Η μουσική είναι παραδοσιακή συνθετική pop, με όλα τα προβλεπόμενα! Τα αντρικά φωνητικά είναι τα γνωστά στυλιζαρισμένα τευτονικής ψυχρότητας που έχουμε συνηθίσει σε μπάντες αυτής της συνομοταξίας, τα οποία ευτυχώς γλυκαίνουν οι φωνές των δύο …γυναικάρων της μπάντας! (μην βιαστείτε να με κατατάξετε στους …σεξιστές, τη στιγμή που η σύγχρονη synth-pop γίνεται όλο και πιο ηδονοβλεπτική!). Γενικά ο δίσκος κυλάει ευχάριστα, κατάλληλος για στιγμές που αναζητούν ένα άκουσμα χωρίς απαιτήσεις, τα δε «Der Telegraph» και «Das Sternenkind» εύκολα σε παρασέρνουν να τα σιγοντάρεις! Μέχρι εκεί όμως…

Κρίμα πάντως για το θέμα που επέλεξαν οι Welle Erdball σαν κεντρική ιδέα του δίσκου, το οποίο είναι από τα πιο συναρπαστικά της σύγχρονης επιστήμης. Το Χάος… Εκπληκτικό και το εξώφυλλο όπου υπάρχει το περίφημο fractal του Mandelbrot, το πιο περίπλοκο «γεωμετρικό σχήμα» που έχει ποτέ φτιαχτεί (μια ιδέα μπορείτε να πάρετε εδώ). Και έτσι φτάνω στην απάντηση της αρχικής ερώτησης… Γιατί παρολ’ αυτά συμπαθώ τους Welle Erdball! Γιατί προσπαθούν να αναδείξουν αυτό που λέγεται τεχνολογικός ρομαντισμός. Την ποιητική της τεχνολογίας… Την οποία έχουμε όλοι μας υποσυνείδητα συνδέσει με επίθετα όπως ψυχρή, χωρίς συναισθήματα, έως και απάνθρωπη! Και όμως! Πόσος ρομαντισμός δεν ενυπάρχει στο γεγονός ότι μια φωνή, ένα μήνυμα, ένα «σ’ αγαπώ» μετατρέπεται σε ψηφία, σε φως, κινείται ιλιγγιωδώς μέσα σε δίκτυα και επανασχηματίζεται στην άλλη άκρη του κόσμου; Και ακόμη πιο πολύ σε κάποιον άλλο πλανήτη; Πόσο συγκινητική ακόμη δεν είναι η ανάμνηση ενός αρχαίου Commodore 64 (εκείνοι δεν ήταν με τη μνήμη ελέφαντα των 64 ΚΒ;) Το ραδιόφωνο έχει πια «αποενοχοποιηθεί»! Δεν ήρθε τώρα και η σειρά των υπολογιστών;

Αυτός λοιπόν ο ρομαντικός πυρήνας της τεχνολογίας περιμένει τον μεγάλο ποιητή να τον αναδείξει.. Να τον τραγουδήσει… Όχι με τον στρυφνό τρόπο των Autechre ή ακόμη κι ενός Aphex Twin. Με τον λαϊκό και μαζικό τρόπο της ανεπιτήδευτης απλής pop. Και αυτό αδυνατούν, παρά τη φιλότιμη προσπάθεια, να το επιτύχουν οι Welle Erdball…

6

1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr