Κάθε σχέση είναι μια ροή. Ένα γίγνεσθαι για να το πω λίγο πιο …βαρύγδουπα και φιλοσοφικά. Μια ροή άλλοτε στρωτή και ήσυχη, άλλοτε τυρβώδης και χαοτική, άλλοτε ελεύθερη, άλλοτε γεμάτη εμπόδια και φράγματα. Και αυτό ισχύει, είτε αφορά ανθρώπους είτε άψυχα αντικείμενα. Πολλές φορές μάλιστα η σχέση με κάτι άψυχο είναι πολύ πιο διδακτική για την αυτογνωσία. Γιατί το άψυχο αντικείμενο είναι εκεί, αυτό που είναι, δεν αλλάζει με τον χρόνο. Χρήσιμο σαν σημείο αναφοράς, καθώς πάνω του προβάλλονται οι δικές σου αλλαγές. Ενώ οι άνθρωποι, έρμαια του χάους… Ξέφυγα όμως! Αυτό που υπονοώ με τα παραπάνω είναι ότι η σχέση μου με το group του παρόντος αφιερώματος (με την μουσική του για να ακριβολογώ!) πέρασε κι αυτή από πολλές φάσεις και κύματα. Σαν μια γνήσια και πραγματική σχέση!
Η γνωριμία υπήρξε ενθουσιώδης και σχεδόν κεραυνοβόλα, μια εποχή που πίστευα στα κεραυνοβόλα αισθήματα. Έξυπνη μουσική, ξεσηκωτική και με αυτό το indie προφίλ που ικανοποιούσε έναν έφηβο που έψαχνε την διαφορετικότητα. Και σχεδόν ταυτισμένοι (αυτοί και οι RΕΜ κυρίως) με αυτό που καλούνταν τότε ανεξάρτητη σκηνή. Μετά όμως έμαθα την ιστορία… Διδακτικό μάθημα η ιστορία, μπορεί εύκολα να σου αλλάξει την ματιά με την οποία αντιμετωπίζεις το παρόν. Έτσι έμαθα περί Joy Division και Ian. Και με την ευκολία και την απολυτότητα της αυστηρής κρίσης ασυμβίβαστου εφήβου (ο οποίος έχει ακόμη το προσωπικό άλλοθι ότι δεν έχει ακόμη μπλέξει και συμβιβαστεί με το «σύστημα», ώστε να «δικαιούται δια να» κρίνει και να κατακρίνει!), τους καταδίκασα. Με βαριά κατηγορία μάλιστα! «Προδοσία» και «φτηνό ξεπούλημα» του παρελθόντος.
Κάποια στιγμή όμως η εφηβική οργή κόπασε και ήρθε η «απαλλακτική απόφαση». Ειδικά όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι οι άνθρωποι δεν είναι δυαδικά ψηφία 1 και 0 και ότι στην ζωή δεν υπάρχει το λευκό και το μαύρο, αλλά μόνο αποχρώσεις του γκρίζου. Συνειδητοποίησα λοιπόν πως όταν έχεις φτάσει τόσο κοντά στο χείλος της αβύσσου, όταν έχεις βιώσει από κοντά την παράνοια και την τραγωδία που λέγεται αυτόβουλος θάνατος, μετά η εξωστρέφεια ίσως είναι μια μορφή αντίδρασης και «θεραπευτικής» αντιμετώπισης του παρελθόντος. Και πιστεύω κανείς δεν δικαιούται «ελαφρά τη καρδία» να τους καταδικάσει για αυτό. Θα ήταν μήπως προτιμότερο αν συνέχιζαν πατώντας την …πεπατημένη, ανακυκλώνοντας και αναμασώντας σαν μυρηκαστικά, και γίνονταν γραφικές καρικατούρες του παρελθόντος (όπως τόσοι και τόσοι άλλοι!); Ή μήπως θα ήταν καλύτερα αν συνέχιζαν εξαργυρώνοντας τον θάνατο του Ian σε μετοχές του μουσικού χρηματιστηρίου, όπως και πάλι τόσοι και τόσοι άλλοι έκαναν; Να εμφανίζονταν δηλαδή ως «Joy Division of the 21st Century», να προσλάμβαναν και έναν …Μητσικώστα να παριστάνει τον Ian; Τελικά η στάση που κράτησαν ήταν η πιο τίμια. Απέναντι στους ίδιους, το κοινό τους αλλά και τον μεγάλο εκλιπόντα…
Το μόνο πια που «καταλογίζω» ως αρνητικό στους New Order (και προφανώς όχι συνειδητά), είναι ότι παρέλαβαν τη σκυτάλη από τον βαθύ συναισθηματισμό και την οδυνηρή κάποιες φορές αλλά συνάμα και λυτρωτική ενδοσκόπηση του new wave και του post-punk και την παρέδωσαν στο Madchester και στον αδιέξοδο ηδονισμό του. Ο οποίος όπως και κάθε ηδονισμός που δεν συνοδεύεται από αισθητική και στέρεη άποψη και ιδεολογικό υπόβαθρο, έσβησε με ταχύτητα πρόωρης εκσπερμάτισης μέσα στη θολούρα από τα χάπια Ecstacy. Ένα άδοξο τέλος μιας μεγάλης ιστορίας…
1. Ιn a lonely place (1981)
Από το πρώτο single της …Νέας Τάξης Πραγμάτων (άλλο ένα παιχνίδι-πρόκληση με την ναζιστική σημειολογία), θεωρητικά B-side στο «Ceremony». Ο Hannett φτιάχνει με τα πλήκτρα του μια παγωμένη, ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, ο Stephen Morris, ένας από τους καλύτερους drummer της τελευταίας εικοσαετίας, κτίζει έναν σχεδόν παγανιστικό ρυθμό, το κενό πονάει και η μελόντικα ακούγεται ανακουφιστική. Απόλυτα συναισθηματικά φορτισμένο κομμάτι, το δικό τους «Wish you were here»…
2. True Faith (1987)
Οι στίχοι των New Order δεν υπήρξαν ποτέ το φόρτε τους. Μάλλον αδιάφορους θα τους χαρακτήριζα γενικά. Εδώ όμως… «I’d see delight in the shade of the morning sun, my morning sun is the drug that brings me near, to the childhood I lost, replaced by fear, I used to think that the day would never come, that my life would depend on the morning sun» Κάποτε η αυγή αποτελούσε το τέλος, το νέο ήταν ήδη φθαρμένο πριν καν έρθει («New dawn fades»). Εδώ η αυγή ξαναβρίσκει τον προαιώνιο συμβολισμό της. Αυτόν της ελπίδας και της αναγέννησης. Από τα τραγούδια-θυμητάρια μιας ολόκληρης εποχής…
3. Doubts even here (1981)
Η ιστορία γνωστή: ο Ian γυρνά την πλάτη του στον κόσμο και κρεμιέται, o Bernard Sumner γίνεται …χαλίφης στη θέση του χαλίφη, ο Morris φέρνει την γκόμενα του να παίξει κιθάρα και εγένετο New Order. To κομμάτι έρχεται από το πρώτο τους LP το «Movement», και είναι κάτι παραπάνω από …ευάκουστο (κατά το «εμφανές») ότι η σκιά του Ian πέφτει ακόμη βαριά και αδυσώπητη πάνω τους. Πως θα μπορούσε άλλωστε, δεν είχε κλείσει καν χρόνος! Ο Bernie προσπαθεί να μιμηθεί τον Ian στην φωνή, η ατμόσφαιρα είναι ακόμη βαριά και φορτισμένη, κάτι όμως φαίνεται να αλλάζει, το σκοτάδι ξανοίγει, σαν να πρόκειται σε λίγο να φανεί ο πρωινός ήλιος.
4. Elegia (1985)
Τίτλος βαρύς και πομπώδης. Αλλά το περιεχόμενο ανταποκρίνεται, όπως ίσως μόνο ένα instrumental θα μπορούσε! Η ομορφιά στην απλότητα… Μια εύθραυστη μοναχική μελωδία στο synth, ένα μπάσο που ακούγεται σαν κιθάρα, και τα διακριτικά τύμπανα, συστατικά ενός αριστουργήματος.
5. Leave me alone (1983)
Υπνωτικό, ρέει χωρίς δραματική κορύφωση, ουσιαστικά χωρίς ρεφραίν, με μια μινιμαλιστική μελωδία στο μπάσο. Μια ανάλογη μινιμαλιστική αισθητική ακολουθούσαν και τα εξώφυλλα των δίσκων τους, σχεδιασμένα από τον Peter Saville. Εκεί θα έβρισκε κάποιος μόνο τα απολύτως απαραίτητα, κάποιες φορές μάλιστα ούτε καν αυτά (οι τίτλοι των τραγουδιών αναγράφονταν μόνο πάνω στον δίσκο).
6. Perfect Kiss (1985)
Αφηνιασμένα πλήκτρα, ξεσαλωμένο μπάσο, η ντισκομπάλα στριφογυρίζει σαν τρελή και ναι, αυτό είναι το group έπαιζε πριν λίγα χρόνια στο «Unknown pleasures»! Απίστευτα τα γυρίσματα του χρόνου, ε; Και στο videoclip μια μυστηριώδης πέμπτη σκιά, σαν φάντασμα να τους παρακολουθεί…
7. 1963 (1987)
Η πίσω πλευρά ενός single δεν είναι πάντα «σκοτεινή» ούτε προορίζεται για εκφόρτωση καλλιτεχνικών …μπάζων! Πολλές φορές κρύβει εκπλήξεις και μάλιστα όχι δυσάρεστες. Ένα από το ομορφότερα sing-along τραγούδια τους, δυστυχώς επισκιάστηκε από το «True Faith».
8. Blue Monday (1983)
Με δικές μου …πρόχειρες στατιστικές μελέτες, μία στις 5 περίπου οικογένειες στη Μ. Βρετανία έχει κάπου στο σπίτι της μια κόπια αυτού του single. Πρόκειται για το πιο μοσχοπουλημένο δωδεκάιντσο στην ιστορία του νησιού. Το τραγελαφικό της ιστορίας όμως είναι ότι αυτό το δισκάκι με το εξαιρετικά επιμελημένο (και ακριβό!) εξώφυλλο του Saville, αποτέλεσε μια οικονομική καταστροφή (!) για την Factory, καθώς και για κάθε αντίτυπο που πουλιόταν, η εταιρεία …έχανε 3.5 λίρες!
Με ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα synth ριφάκια που έχουν γραφτεί ποτέ, αν και ο μύθος λέει ότι το έγραψαν απλώς και μόνο για να …δοκιμάσουν το καινούργιο τους παιχνίδι, ένα drum machine! Την επιτυχία του πάντως την εκμεταλλεύθηκαν δεόντως, καθώς το κομμάτι ξαναβγήκε μετά σε αρκετές μορφές, remixes, επανεκτελέσεις και δεν συμμαζεύεται…
9. Age of consent (1983)
Ξέρω, η επανάληψη σε ένα κείμενο είναι η μητέρα της βαρεμάρας, όμως πόσες διαφορετικές διατυπώσεις να βρω για το εξής απλό: ότι με τρελαίνει το μπάσο του Hook. Αυτός ο τύπος ουσιαστικά επανακαθόρισε τον ρόλο του μπάσου, και από συνοδευτικό το έκανε lead όργανο. Το κομμάτι είναι μια καταιγίδα που πυροδοτεί τα πόδια, και αυτό το παραδέχεται και κάποιος που απεχθάνεται τον χορό (εγώ δηλαδή!). Όταν δε μπαίνουν και τα πλήκτρα, στο νου μου έρχεται το «Isolation» (ιεροσυλία;)
10. Ceremony (1981)
Κάθε τέλος και μια αρχή λέει μια διόλου παρηγορητική κοινοτυπία (ειδικά όταν ανήκεις στο «τέλος»), την οποία ενσαρκώνει ιδανικά τούτο το κομμάτι. Το τελευταίο κομμάτι των Joy έμελλε να είναι και το 1ο των New Order (στο «Still» θα το βρείτε με την φωνή του Ian). Για τον ήχο του κομματιού, αυτό τα λέει όλα. Οι κριτικοί ξίνισαν αλλά καλό είναι να μην μας παίρνετε και πολύ στα σοβαρά! (τουλάχιστον όχι πάντα!). Οι αναγνώστες του ΝΜΕ πάντως το ψήφισαν σαν το 2ο καλύτερο single εκείνης της χρονιάς.
11. Subculture (1985)
Αυτά τα καταραμένα τα γονίδια… Σε κυνηγάνε ακόμη κι αν θέλεις να τα ξεχάσεις. Να που τα νεοκυματικά γονίδια είναι ανθεκτικά, ακόμη και κάτω από την καταθλιπτική υπεροχή του dance φαινότυπου! Αναζητήστε το πάντως στην εκδοχή του album, αυτή που υπάρχει στο «Substance» είναι πολύ κατώτερη. Μα, δεύτερα γυναικεία φωνητικά σε στυλ …Motown;; Έλεος!
12. Touched by the hand of God (1987)
Μαγειρεμένο με συνταγή «True Faith» αυτό το singlάκι, διατηρεί παρολ’ αυτά την αυτοτελή γοητεία του. Μπάντα των singles οι New Order, δυσκόλευαν πάντα τη ζωή των οπαδών τους. Αν προσθέσουμε δε και τα πάμπολλα remix και τις σπάνιες εκδόσεις, τότε κυριολεκτικά χάνει κανείς τη «μπάλα»…
13. Ecstacy (1983)
Σπάνια έφτιαχναν instrumental…. Τις λίγες φορές που το έκαναν όμως γεννούσαν κομψοτεχνήματα!
14. Dreams never end (1981)
Τούτο είναι το κομμάτι που κάνει ποδαρικό στον 1ο δίσκο της …νέας τάξης πραγμάτων. Βέβαια προφητικός δεν αποδείχτηκε ο τίτλος, γιατί τα όνειρα τελείωσαν, ή μάλλον κάπου ξεστράτισαν. Ένας ύμνος στην ουτοπία, στο απραγματοποίητο, με την φωνή του Peter Hook (από τις σπάνιες φορές).
15. Procession (1982)
Δεν θυμάμαι… Σας μίλησα για το μπάσ….;;! Ναι ε; Ε, τι να κάνουμε, πάθη είναι αυτά! Δεν είναι από τα πιο γνωστά κομμάτια τους, είναι ανάλαφρο και σκοτεινό μαζί, από την εποχή που ακόμη το έψαχναν…
16. Thieves like us (1984)
Σινεφίλ αναφορά στην ταινία του Altman από το 1974 με πρωταγωνιστή τον Bowie. Μέσα στο μελό κλίμα της ταινίας και πάνω σε μια στέρεη κιθαριστική μελωδία, τραγουδούν για αυτό το κάτι που το λένε αγάπη, που «όταν πεθαίνει, πεθαίνει για πάντα και κόβει τη ζωή σου σαν ένα σπασμένο μαχαίρι»…
18. World in Motion (1990)
Αυτό είναι το επίσημο τραγούδι της συμμετοχής της Εθνικής Ομάδας της Αγγλίας στο Μουντιάλ του 1990, γραμμένο από τους ίδιους με την συνδρομή του κωμικού Keith Allen. Ενώ οι τραγουδιστικές ικανότητες των Μπαρνς, Λίνεκερ και Μπήρντσλεϋ αποδείχτηκαν μάλλον επαρκείς, καθώς το κομμάτι χτύπησε την κορυφή, η πορεία τους στα γήπεδα ης Ιταλίας τελείωσε μάλλον άδοξα (ως συνήθως δηλαδή!)…
18. Round & Round (1989)
Στο «Technique» η στροφή προς την dance κουλτούρα έχει πια ολοκληρωθεί. Διόλου τυχαία το LP ηχογραφήθηκε και στο τότε άντρο της, στην υπερτιμημένη τουριστικά Ibiza (για ένα ομορφότερο Φαληράκι πρόκειται!). Η έμπνευση κάπου αρχίζει να τους εγκαταλείπει, παρολ’ αυτά παραμένουν στιλίστες της χορευτικής pop. Το κομμάτι έχει ρυθμό και μελωδία που κολλάει χωρίς να το καταλάβεις, ακόμη κι αν δεν το θέλεις!. Αυτό όμως δεν είναι και η πεμπτουσία της pop;
19. Shellshock (1986)
Η Donna Summer και οι …Chic σαν επιρροή; Και όμως! «Ποιοτική disco» θυμίζει κάτι σαν ποιοτική τσόντα» έγραφε ο φίλος Γιώργος Κοτσώνης στο πάλαι ποτέ «Χωρίς κανόνα»! Ίσως να υπάρχουν όμως και τέτοιες! Hi-energy ρυθμός, electro-beat, ότι πρέπει δηλαδή για τις νύχτες στο Hacienda, του περίφημου club του οποίου υπήρξαν ουσιαστικά χρηματοδότες, μέχρι που έκλεισε το 1997. Αλλά και για την ταινία «Pretty in Pink» όπου και πρωτοεμφανίστηκε.
20. Crystal (2001)
Όπως θα παρατήρησε και το πιο βιαστικό μάτι, στην παραπάνω λίστα δεν υπάρχει κομμάτι τους από το 90 και δώθε. Γιατί απλούστατα θεωρώ πως ότι έκαναν στη συνέχεια ήταν επιεικέστατα μέτριο. Οι New Order ακόμη κι αν εξακολουθούν να υπάρχουν εν έτει 2004, θα είναι πάντα μια 80s μπάντα. Με όλα τα καλά και κακά που αυτό συνεπάγεται…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 