Marsheaux – Lumineux noir (Undo)

1.	Exit
2.	Breakthrough
3.	Summer
4.	Stand by
5.	Radial emotion
6.	Destroy me
7.	Loss of heaven
8.	Faith
9.	Its fine now
10.	Thousand leds
11.	So far
12.	Sorrow

«Ένας καλός δίσκος ηλεκτρονικής pop μουσικής που σέβεται την ιστορία του είδους, στο οποίο ανήκει, οφείλει να κλέβει ασύστολα, να μη σέβεται κανέναν και τίποτε, να θυμίζει τους πάντες και τα πάντα, να αναφέρεται σε όλους και να ακούγεται όσο φρέσκο δεν θα ακουστεί ποτέ το… τρίτο άλμπουμ των Arcade Fire! Και ήδη το καταλάβατε πιστεύω ότι το Peek A Boo είναι κάτι παραπάνω από ένας καλός electro-pop δίσκος».

Συνεχίζοντας την σκυταλοδρομία διακειμενικών αναφορών, παραθέτω αυτό το καραμπεάζειο συμπύκνωμα άποψης του προηγούμενου δίσκου των Marsheaux. Εξακολουθεί άλλωστε να έχει ισχύ και για το φρέσκο «Lumineux noir». Το οποίο θυμίζει πράγματι τους πάντες και τα πάντα, και πάνω απ’ όλα θυμίζει …Marsheaux. Έτσι ο νέος αυτός δίσκος δεν «κινδυνεύει» από μεγάλες προσδοκίες, το συντακτικό και η γραμματική του είδους που υπηρετούν η Σοφία και η Μαριάνθη είναι επακριβώς καθορισμένα εδώ και κοντά 30 χρόνια, το «λεξιλόγιο» μόνο αλλάζει ελαφρώς…

Αποφεύγοντας παγίδες …αυτοεκπληρούμενης προφητείας, διαπιστώνεις εύκολα ότι το δίδυμο των κοριτσιών από το Βορρά δεν ανήκει ούτε στους αναθεωρητές του είδους, όπως ας πούμε οι Telefon Tel Aviv, ούτε σε αυτούς που παλεύουν να απογαλακτιστούν από την παράδοση όπως οι Ladytron.

Παρολ’ αυτά έχουν καταφέρει να παγιώσουν έναν ήχο αναγνωρίσιμο, τον οποίο, αν ξεπεράσεις (ή αγνοήσεις) ένα άβολο «deja ecoute» και την …καθήλωση στο στάδιο της πρωτο-electropop, μπορεί κατά στιγμές να απολαύσεις πραγματικά. Πολλά πράγματα στη ζωή έχουν δύο όψεις, δεν λέει και η γνωστή κοινοτοπία;

Από τεχνικής άποψης, ο δίσκος τις βρίσκει στο καλύτερό τους φεγγάρι, έχοντας πλέον μια καλύτερη αντίληψη και γνώση των εκφραστικών τους μέσων. Αλλά όπως είπαμε, μην αναζητήσετε εκπλήξεις, δεν υπήρξαν άλλωστε (νομίζω) ποτέ ζητούμενο. Ίσως η μόνη παρέκκλιση από τα αναμενόμενα (πέραν του γεγονότος ότι αυτή τη φορά δεν υπάρχει καμία διασκευή), να είναι αυτή που αναδεικνύει το τελευταίο κομμάτι με τον εύγλωττο τίτλο «Sorrow», όπου τα πλούσια synth-strings προσδίδουν μια σκοτεινή χροιά η οποία πλησιάζει (με …μεσογειακή ελαφρότητα ασφαλώς!) τα τευτονικά EBM χωράφια. Μια απλή παρέκκλιση ή μήπως σηματοδότηση μιας νέας πορείας και ενός ανοίγματος σε πιο «ύπουλα» νερά; Δεν θα πρωτοτυπήσουν ούτε εδώ, το έχουν κάνει και οι μέντορες του είδους, οι Depeche Mode. Αναμένομεν και ακούσομεν λοιπόν…

Ο υπόλοιπος δίσκος κυλά στα προβλέψιμα μονοπάτια, με ευδαιμονικά πλήκτρα, νωχελικά φωνητικά που υπονομεύουν με τον αισθησιασμό τους την τεχνολογική ψυχρότητα των συνθογραμμών και στίχους οι οποίοι δεν θέλουν να απασχολήσουν πολύτιμη φαιά ουσία για την κατανόησή τους. Όταν η συνταγή πετυχαίνει, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι κάτι σαν το «Summer», ένα αέρινο δροσερό κομμάτι που μπορεί να ακουστεί εξίσου ηδονικό, είτε ατενίζεις το λαοφιλές …καταχειροκροτούμενο ηλιοβασίλεμα στην Οία είτε ρεμβάζεις σε ένα τσιμεντένιο κουτί των Αμπελοκήπων.

Δεν μπορείς όμως, μέσα σε αυτό το οργανικά δεμένο και ομοιογενές σύνολο, να αγνοήσεις και την παρουσία πολλών δεύτερων κομματιών, τα οποία σε παλιότερες εποχές θα έβρισκαν μια θέση σε μια συλλογή b-sides. Άντε τώρα να εξηγήσεις τι σημαίνει b-side στη γενιά των mp3! Σύμπτωμα της εποχής της αφθονίας, της νοοτροπίας του «20% παραπάνω προϊόν» που γράφουν και στα …γαριδάκια.

Αυτό που τελικά πιστώνει κάποιος στις Marsheaux είναι ότι προσπαθούν και ενίοτε καταφέρνουν να προσεγγίσουν το mainstream με μια ελαφριά, «εύκολη» (προσοχή στα εισαγωγικά!) αλλά διόλου φτηνή άποψη, και από μια εντελώς διαφορετική, σαφώς πιο προικισμένη και στοχευμένη και λιγότερο λαϊκίστικη οδό από εκείνη που έχουν επιλέξει σχήματα όπως οι Onirama ή οι Matisse. Διόλου εύκολο έργο (για να βγάλω και τα εισαγωγικά)…

7.5

1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr