την ελληνική σκηνή, πήγα αρχικά να γράψω, έξις δευτέρα φύσις, αυτά παθαίνεις όταν κυκλοφορείς σε ένα χώρο ο οποίος αναρωτιέται εδώ και δεκαετίες για το αν υπάρχει ελληνική σκηνή, τι πρέπει να γίνει για τη διάσωση/ύπαρξη της κλπ κλπ. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ελληνική σκηνή, κι ευτυχώς που δεν υπάρχει, οι σκηνές προϋποθέτουν γενικά αισθητική ομοιογένεια και ισοπέδωση (αφήστε που συνήθως είναι εφευρήματα δημοσιογράφων και εταιριών). Υπό το σκεπτικό αυτό η ακόλουθη λίστα είναι απλά και μόνο επιλογές από μουσικούς οι οποίοι έχουν ελληνική καταγωγή. Όχι ότι αυτό συνεπάγεται φυσικά καμία προνομιακή μεταχείριση. Όπως δεν με απασχολεί κι από την άλλη μεριά καθόλου ο παλαιόθεν ορμώμενος και κομπλεξικά μειονεκτικός ελληνικός επαρχιωτισμός του τύπου «τι θα πουν οι ξένοι για μας», η επιτυχία στα εξωτερικά είναι ένα στοιχείο το οποίο δεν αποτελεί σώνει και καλά αξιακό κριτήριο. Ειδάλλως υποθέτω το καλύτερο γερμανικό συγκρότημα είναι αναντίρρητα οι …Scorpions.
1. Κόρε ΄Υδρο – Απλές ασκήσεις στον υπαρξισμό
Δεν ξέρω αν οι Κόρε Ύδρο κορέστηκαν και είπαν να το διαλύσουν (άλλωστε εξ αρχής …Κορε-σμένοι ήταν), ότι και να γίνει, το στίγμα τους το έχουν αφήσει, πάνω σε μια μακριά (φιλ)αρμονική παράδοση και με μια λοξή στιχουργική ματιά, ενοχλητικά αυτοκριτική. Εξ ου και οι (όποιες) αντιδράσεις…
2. Alcalica – Ύδωρ
Και στην τυπικά «δεύτερη θέση», ένα ακόμη συγκρότημα με …χημική αφετηρία (ύδωρ αλκαλικό γαρ), με βάση το Βερολίνο, πολυπολιτισμικοί, πολύχρωμοι, κι αυτοί ξεκινάνε από τις ρίζες για να τραβήξουν όμως μετά έναν εντελώς δικό τους δρόμο.
3. Rotting Christ – Κατά τον δαίμονα εαυτού
Από τα ελάχιστα ελληνικά συγκροτήματα με μια πορεία η οποία συνδυάζει συνέπεια και εξέλιξη κάτω από την ίδια στέγη.
4. Κασετίνα ΙΙΙ: ΕΡΤ
5. Κτίρια τη Νύχτα – Κενοί χώροι
Δύο σχήματα, μία κολεκτίβα κι ένας μόνος δημιουργός. Αμφότεροι παίζουν, διαστρέφουν και ξαναγράφουν αναμνήσεις και αμφότεροι αποπειρώνται με επιτυχία τη μετάβαση από το συλλογικό στο προσωπικό (οι μεν) και τούμπαλιν (ο δε).
6. Melentini – Explosions around, the desert inside
Αγοραφοβική απογυμνωμένη ποπ στην εποχή της θορυβώδους εξωστρέφειας. Εκτός από τον καπιταλισμό υπάρχει κι η μοναξιά…
7. Selofan – Verboten
Μου αρέσουν οι μουσικοί εκείνοι που μέσα στα (πολλές φορές ασφυκτικά) όρια ενός τυποποιημένου ιδιώματος καταφέρνουν να ακουστούν τουλάχιστον ενδιαφέροντες. Αυτοί εδώ παίζουν minimal wave…
8. KU – Feathers
Είναι ένα χαρακτηριστικό της εποχής οι δίσκοι που δύσκολα χωράνε σε κατατάξεις. Εν προκειμένω ρίχνεις ένα «ψυχεδελικός» και ξεμπερδεύεις. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Δεν είναι έτσι όμως…
9. Παύλος Παυλίδης – Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί
Η ελληνική τραγουδοποιία, έντεχνη, άτεχνη ή ροκ, είχε καιρό να παράγει ένα τραγούδι όπως η «Μαίρη». Γι’ αυτό και μόνο…
10. Larry Gus – Years not living
Κι ας μην περιέχει το καλύτερο του φετινό κομμάτι. Για το «Achilleas Kyriakides» ο λόγος.
11. Mohammad – Som Sakrifis
Βουητό στο όριο του συνειδητού και του ασυνείδητου…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 