The Cure – Kiss me, kiss me, kiss me (1987)
Είναι δυνατόν ένα κομμάτι όπως το «A forest» να προκαλέσει ουσιαστικά μια μεγάλη απογοήτευση; Αυτό το κομμάτι, με αυτή τη λυγμική φωνή, με αυτό το μπάσο που σου ξετινάζει το μυαλό; Κι όμως όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, έτσι συνέβη. Συνέβη τότε που για πρώτη φορά το άκουσα, βλέποντας το ασπρόμαυρο (λόγω τηλεόρασης ίσως!) videoclip του στο Μουσικόραμα. Τότε που ουσιαστικά άνοιξε μπροστά μου ένας ολόκληρος «καινούργιος, γενναίος κόσμος» του οποίου δεν υποπτευόμουν την ύπαρξη έως τότε. Και ξεκίνησε ένα ταξίδι σ’ αυτό τον κόσμο που με έφερε face to face με πολλές σκοτεινές και απροσδόκητες πλευρές της ύπαρξης. Και τότε ποια είναι η απογοήτευση, θα ρωτήσει ο μπερδεμένος αναγνώστης; Η απογοήτευση ήταν ακριβώς αυτή η σύγκριση του «νέου» με αυτό που έως τότε θεωρούσα «νέο». Με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι οι Cure δεν ήταν το pop γκρουπάκι, όπως φαινόταν από τον δίσκο «Kiss me, kiss me, kiss me». τον οποίο μόλις είχα ψωνίσει. Ότι οι Cure δεν ήταν το γκρουπάκι που αξίζει να φιγουράρει στα εξώφυλλα περιοδικών-…ταμπού (για μας τα αγοράκια τότε) όπως η Μανίνα και η Κατερίνα! Ότι «Κιουράς» δεν είναι όρος της μόδας, δεν σημαίνει …eyeliner, λακ στο μαλλί και πούδρα στη φάτσα, αλλά κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο…
Δυστυχώς το «Kiss me3» (μα είναι τίτλος αυτός για δίσκο Cure;) είναι ο δίσκος των Cure ο οποίος συνοψίζει με ιδανικό θα έλεγα τρόπο, όλα τα παραπάνω αρνητικά! Ήταν ο πιο εμπορικός έως τότε δίσκος των Cure. Κάτι όχι εξ ορισμού αρνητικό, γίνεται όμως όταν η εμπορικότητα επιτυγχάνεται με το βόλεμα και την προσαρμογή στα γούστα του κοινού. Ήταν ένας δίσκος γεμάτος funky χαριτωμενιές, pop τσαλίμια και επίπεδα αδιάφορα κομμάτια που σε άλλες εποχές θα έβλεπαν μόνο την πίσω πλευρά ενός single. Ήταν ο δίσκος που διαφημίστηκε από την εταιρεία τους ως «δίσκος με πάνω από 70 λεπτά μουσικής» (μην ξεχνάμε, ήταν η εποχή που εμφανίστηκε το CD και έσπαγε το φράγμα των 46 λεπτών). Αλλά δυστυχώς «ουκ εν τω πολλώ το ευ»…
Οπότε ας κρατήσουμε το μοναδικό «Just like heaven», και τα «One more time» και «A thousand hours». Έστω, και το «Why can’t I be you», αφού θέλοντας και μη, έχει χρωματίσει αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια. Ωστός ίσως για μια άλλη μπάντα αυτός ο δίσκος να θεωρούνταν αριστούργημα. Για τους Cure μιλάμε όμως… Τελικά όλα είναι ζήτημα του που θα τοποθετήσεις τον πήχυ, τι προσδοκίες θα καλλιεργήσεις. Οι Cure με κάτι «Pornography» και κάτι «17 seconds» τον είχαν τοποθετήσει πολύ ψηλά. Στην προσπάθεια τους αυτή όμως, μάλλον …πέρασαν από κάτω!
Οφείλω πάντως να πω ότι το «Kiss me…» κέρδισε αυτή την όχι και τόσο τιμητική θέση μετά από μάχη με πολλούς ισάξιους ανταγωνιστές! Δεν ξεχνάω λοιπόν πόσο είχα απογοητευτεί από την …»εξημέρωση» των Neubauten στο «Tabula Rasa», από την στροφή σε ανέμπνευστες ηλεκτρονικές ακροβασίες των Clan of Xymox, από το «άχρουν, άοσμο και άγευστο» (όπως μαθαίναμε στη χημεία!) «You» των Tuxedomoon, από το …»με λένε David και είμαι καλά» «Barrel of a gun» των Depeche, από την έθνικ «στροφή-φουρκέτα» των Dead Can Dance στο «Spirit chaser» , από το «γίναμε ένα κοινό pop γκρουπάκι» «Republic» των New Order, από το άνευρο και βαρετό «Heaven or Las Vegas» των Cocteau Twins, από το επίπεδο και …ατάραχο «Μη μου τους κύκλους τάρατε» της Λένας Πλάτωνος, από…, από…
Ο κατάλογος είναι μακρύς! Χαίρομαι όμως που είναι μακρύς. Γιατί το να απογοητευτείς σημαίνει ότι πρώτα έχεις αγαπήσει, ότι έχεις γοητευτεί (απο-γοήτευση). Και εν τέλει πάντα (ή σχεδόν πάντα) δεν συγχωρούμε αυτούς που αγαπάμε ακόμη και στα στραβοπατήματα τους; Γιατί αγαπάμε όχι «για αυτά», αλλά «παρολ’ αυτά». Ή έτσι θα έπρεπε τουλάχιστον…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 