| 1. | Thalys – Le depart |
| 2. | Thalys – Deuxieme etape |
| 3. | From station to station |
| 4. | Thalys -Version:Jonteknik |
| 5. | From station to station (Elemental) |
| 6. | Thalys-Northern Kind Remix |
| 7. | Thalys – Dusseldorf edit |
Ήταν 1830 όταν η πρώτη ατμομηχανή του Stephenson ονόματι «Rocket» οδηγούσε ένα τραίνο από το Μάντσεστερ στο Λίβερπουλ. Ήταν η ιδρυτική πράξη μιας νέας εποχής, μια επαναστατική τομή, μια ζαλιστική επιτάχυνση της ιστορίας, της τεχνολογίας, των μεταφορών, της ανθρωπότητας ολόκληρης. Αλλά και η ιδρυτική πράξη της γέννησης της νεότερης μουσικής. Και κυρίως της ηλεκτρονικής (όχι μόνο όμως). Γιατί, για να συνεχίσω τους αφορισμούς, η μουσική αλλάζει όταν αλλάζει ο κόσμος και όχι το αντίστροφο… Πως όμως;
Από τη μακρινή εποχή των …τροφοσυλλεκτών προγόνων μας, η μουσική του ανθρώπου επηρεαζόταν από τη φύση, το περιβάλλον λειτουργούσε σαν πηγή έμπνευσης ακόμη και μίμησης, οι ήχοι του πέρναγαν στη μουσική με διάφορους τρόπους, οι ουράνιες βροντές, το κελάηδημα των πουλιών, το σφύριγμα του ανέμου, ο βόμβος των εντόμων. Η εμφάνιση του τραίνου άλλαξε το ηχητικό τοπίο πολύ πιο δραστικά απ’ ότι αυτό είχε αλλάξει τα προηγούμενα 2-3000 χρόνια. Ουσιαστικά το επινόησε εκ νέου, όπως γράφει ο Τόνι Τζαντ στη «Δόξα των Σιδηροδρόμων». «Το σφύριγμα της ατμομηχανής διαπερνά πλέον όλες τις εποχές τα δάση σαν την κραυγή ενός άγριου πουλιού» σημείωνε μελαγχολικά ο φυσιολάτρης συγγραφέας Θορώ. Μαζί θα έρθει και ο αναπόφευκτος φόβος του άγνωστου καινούργιου. Ο θόρυβος του τραίνου θα τρόμαζε λέει τις αγελάδες και θα τους έκοβε το γάλα, ο άνθρωπος δεν θα άντεχε τις εξωφρενικές ταχύτητες (των 30-40 km τότε), στην Κίνα (μα την αλήθεια!) ανησυχούσαν για το φενγκ-σούι. Σήμερα οι αγελάδες μηρυκάζουν μάλλον αδιάφορα βλέποντας τα τραίνα να περνούν δίπλα τους σαΐτες των 200 και 300 χιλιομέτρων την ώρα, διασχίζοντας και συνδέοντας την Europe endless (όχι σε αυτήν μην συμπεριλάβετε την Ελλάδα, «εδώ δεν έχουμε τραίνα» που τραγούδησαν και οι Κόρε Ύδρο).
Για αναλογιστείτε λοιπόν τώρα, σε πόσα σύγχρονα κομμάτια, στα πλέον υπεράνω υποψίας είδη, δεν ανακαλύπτουμε στον πυρήνα, σε έναν κατά βάση ρόλο μετρονόμου, τον μονότονα επαναληπτικό ήχο της κλαγγής του μετάλλου πάνω σε μέταλλο, το τούκου-τούκου-τούκου, τον ήχο του τραίνου στις ράγες, στα κλειδιά, στις διαβάσεις; Για να γίνει βέβαια τούτο χρειάστηκε να προχωρήσει ένας ακόμη αιώνας, να εξελιχθούν και τα μουσικά μέσα, να υμνηθεί η τεχνολογία από τους φουτουριστές και τα μανιφέστα τους, να πραγματοποιηθούν ακαδημαϊκές μελέτες και έργα (να μνημονεύσουμε π.χ. τον Pierre Schaeffer και το «Etude aux chemins de fer») για να περάσει τελικά η επίδραση του τραίνου στην ευρύτερη λαϊκή ποπ μουσική. Σε αυτή την μετάβαση οι πιο καθοριστικοί (ή καλύτερα οι πιο γνωστοί) ήταν φυσικά οι Kraftwerk, με το «Trans-Europe Express» τους να ανοίγει νέους και ενίοτε απροσδόκητους δρόμους (θυμηθείτε τον Afrika Bambaataa και όσα επακολούθησαν).
Και μπορεί σήμερα το πραγματικό και θρυλικό διασυνοριακό Trans-Europe Express να μην υπάρχει πλέον, οι δε μινιατούρες του να βρίσκονται σε όλα τα μουσεία συγκοινωνιών της ηπείρου, υπάρχουν όμως τα TGV, τα ICE και ο …Θαλής. Ή Thalys καλύτερα. Ένα τραίνο υψηλής ταχύτητας το οποίο κυκλοφορεί κυρίως στις Κάτω Χώρες, με τα πλοκάμια του να φτάνουν τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Αγγλία.
Οι Metroland από την άλλη είναι ένα δίδυμο από το Βέλγιο, από το Μέχελεν (ή Μαλίν όπως θα το θυμούνται οι παλιοί οπαδοί του …ΠΑΟΚ), ένα εννοιολογικό (conceptual ντε) σχήμα, με τα μέλη του να αυτο-αποκαλούνται Επιβάτης Α και Επιβάτης S και οι οποίοι φυσικά δεν το κρύβουν, …they like trains. Και τους Kraftwerk εννοείται. Μέχρι εμμονής. Οι ίδιοι αναφέρουν σαν επιρροή και τους Komputer (τους θυμόμαστε;), ακούς και πρώιμους Depeche Mode και OMD (με τους οποίους έχουν περιοδεύσει μαζί), τα πάντα όμως τελικά επισκιάζονται από τους τέσσερις μεγάλους της ηλεκτρονικής. Εν τω μεταξύ, έχουν κυκλοφορήσει έναν ακόμη δίσκο, το 2013, ο οποίος λέγεται «Mind The Gap», τον οποίο κάποιοι είχαν τότε διαρρεύσει (sic) ψευδώς αποδιδόμενο σε demo κομμάτια των Kraftwerk! Αναρωτιέμαι, να θεώρησαν τούτο το γεγονός τιμή ή υποτίμηση;
Με τους τίτλους πάντως και μόνο έρχονται οι συνειρμοί: from station to station, back to Duesseldorf City, meet Iggy Pop and David Bowie, από σταθμό σε σταθμό, όλοι οι δρόμοι καταλήγουν στο Ντίσελντορφ, διόλου τυχαία… Ουσιαστικά ένα ΕΡ μακράς διάρκειας είναι το έργο, ακούγεται σαν ένα ενιαίο κομμάτι, με τα patterns να χάνονται και να επανέρχονται, μπλιμπλίκια και μπασογραμμές, ανακοινώσεις σταθμών, ρομποτικά φωνητικά, παλιομοδίτικα drum-machine. Μας έρχεται σε βινύλιο και CD και κασέτα, από την γνωστή στον ηλεκτρονικό χώρο Alfa Matrix, με το CD να έχει και επιπλέον μπόνους κομμάτια (που φτάσαμε ε;).
Και μπορεί ίσως να μοιάζει ότι ο δίσκος τους να ήταν απλά μια αφορμή για να θίξουμε επιφανειακά μερικά ενδιαφέροντα πράγματα για την εξέλιξη της μουσικής, μπορεί ηχητικά να μην ξεφεύγει από τις προκαθορισμένες του ράγες (ένα τραίνο, ως γνωστόν, δεν έχει και πολλούς βαθμούς ελευθερίας), μπορεί να τον χαρακτηρίσει κάποιος έως και tribute δίσκο, φόρο τιμής (ή μίμησης), παρολ’ αυτά, μέσα στα στενά τούτα πλαίσια, είναι …καλός. Ειδικά αν έχετε κι ένα φετίχ για τους σιδηρόδρομους και τα τραινάκια…
Εν τω μεταξύ μας διακόπτει από το μεγάφωνο η ψυχρή γυναικεία φωνή της αναγγελίας. «Σε λίγο φτάνουμε στο Ντίσελντορφ, εδώ το τραίνο φτάνει στον προορισμό του. Ευχαριστούμε που ταξιδέψατε με το Thalys». Ώρα ίσως για ένα προσκύνημα στην Mintropstrasse. Ξέρετε τώρα…
7
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 