Mikro – 180o (Undo)

	1. Ιπτάμενοι δίσκοι 2. Δεν σε φοβάμαι 3. Electroshock 4. Σε τροχιά 5. Replica 6. Χρυσαλλίδα 7. Άλλη ζωή 8. Προσωπική Οθόνη 9. Δεκαοχτώ 10. Μετάδωσέ με 11. Λαβύρινθος 12. Το παιχνίδι των σκύλων 13. 180 μοίρες
Στροφή 180 μοιρών… Λέτε να υπαινίσσονται κάτι τέτοιο οι Μίκρο με τον τίτλο του τρίτου τους δίσκου (τέταρτου αν συμπεριλάβουμε και το soundtrack του «E-mail»); Αν όμως επιστρατεύσουμε τις γεωμετρικές λυκειακές μας γνώσεις, θα θυμηθούμε ότι μια γωνία 180o είναι στην ουσία μια …ευθεία. Και αυτή η ερμηνεία κατά την ταπεινή μου άποψη απηχεί πιστότερα το μουσικό περιεχόμενου του έργου. Γιατί μπορεί μεν σε αυτό το δίσκο οι Μίκρο να έχουν προσθέσει πολύ περισσότερες και πιο δυναμικές κιθάρες, στην ουσία όμως δεν παρεκλίνουν παρά ελάχιστα από την πεπατημένη που είχε χαράξει το ‘Tronik πλάσμα’. Σε δική τους εταιρεία πλέον (την Undo Records, με διανομή από την Klik), φαίνεται ότι πατάνε πλέον γερά στα πόδια τους και ξεχειλίζουν από αυτοπεποίθηση. Η οποία απορρέει από το γεγονός ότι έχουν καταφέρει να χτίσουν έναν ήχο με υπογραφή. Επιμελημένος, καθαρός, με ρέουσες και ευμνημόνευτες μελωδίες και ενίοτε αιχμηρές, κοφτές κιθάρες. Μια μείξη η οποία «παίζει» πολύ τελευταία στην ηλεκτρονική σκηνή (θυμηθείτε για παράδειγμα και την περσινή ανάλογη μεταστροφή των Lali Puna). Και αξίζει να σημειώσουμε ότι τη στιγμή που ο διεθνής και εγχώριος συρμός της electropop εμπνέεται από τα 80s, και μάλιστα από την κιτς ακόμη και την trash πλευρά τους, οι Μίκρο «χωνεύουν» παλιότερες επιρροές, ειδικά της sci-fi electronica που κάποια στιγμή υπήρξε μόδα τη δεκαετία του ’70. Συνειρμικά μάλιστα ακούγοντας το εναρκτήριο «Ιπτάμενοι δίσκοι», μου ήρθε στο νου το «Magic Fly» των Space, μιας one-hit μπάντας της εποχής εκείνης. Μια επιρροή η οποία τονίζεται και από τους στίχους οι οποίοι κυριαρχούνται από τις γνωστές διαστρικές εμμονές τους (πλανήτες, σύννεφα, άστρα, μακρινοί κόσμοι, όνειρα), μια στιχουργική πάντως πολύ προτιμότερη από τη στιχουργική της …καψούρας και της ακατάσχετης ερωτολογίας (έντεχνης ή άτεχνης). Από την άλλη μεριά, στις όχι και πιο εμπνευσμένες στιγμές τους, ακούγονται σαν να βγήκαν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας οι …Νοστράδαμος (οι ποιοί;;) και να ανακάλυψαν τα θαύματα της σύγχρονης μουσικής τεχνολογίας… Ποια τραγούδια από το «180 μοίρες» άντεξαν το εξαντλητικό προσωπικό μου test επανειλημμένων ακροάσεων; Σαφώς η «Χρυσαλλίδα», η οποία ξεχωρίζει με την ευαισθησία της και τα νωχελικά φωνητικά της Ρίας Μαζίνη, στο ύφος των Μίκρο που προτιμώ από τις ροκίζουσες παρεκτροπές τους. Το «Δε σε φοβάμαι» είναι πλασμένο για airplay όντας ένα sequel του σουξέ «Η σειρά σου». Η pop φλέβα τους αποδεικνύεται για άλλη μια φορά σε συνθέσεις όπως το «Σε τροχιά», η σκωπτική sing-along «Replica» όπου η ισχύς και τα watt ανεβαίνουν, και φυσικά το έξοχο ομώνυμο που κλείνει την αυλαία του δίσκου. Εν κατακλείδι θα έλεγα ότι οι Μίκρο είναι περισσότερο αυτό που λέγαμε παλιά, μπάντα των singles παρά των album (τώρα πως θα το λέγαμε άραγε; Μπάντα των …downloads;;) Και ξέρεις τι να περιμένεις από αυτούς. Η «κάθε μέρα party» διάθεση του προηγούμενου δίσκου συνεχίζεται και εδώ. Ασχέτως βέβαια αν κάπου φέρνει και κορεσμό (ποιος αλήθεια αντέχει κάθε μέρα party;). Δεν περιμένω πειραματισμούς και ηχητικούς νεωτερισμούς από τους Μίκρο. Αντιθέτως θα έλεγα ότι (επιτέλους!) η ελληνική σκηνή του electro απέκτησε το δικό της «κατεστημένο». Την pop πλευρά της αν θέλετε. Και μια κατεστημένη πλευρά που παρόλο που βοηθήθηκε αρκετά από τη διαφήμιση, καταφέρνει και δημιουργεί με αξιοπρέπεια και έμπνευση, χωρίς πολλούς τεμενάδες στη Αγία Αγορά και χωρίς να βλέπουμε «τα χάλια τους, τα χάλια τους, στα κανάλια τους» (για να θυμηθώ και παλιό στίχο του Βασίλη). Και αυτό δεν είναι διόλου αμελητέο… 7 1η δημοσίευση: http://www.mic.gr