Υπάρχει μία εικόνα η οποία αντιπροσωπεύει την Ελλάδα του έτους 2013 ίσως όσο καμία άλλη. Τόπος: το μουσείο της Ακρόπολης. Διόλου περίεργη η επιλογή του χώρου, τα μεγάλα μουσεία ήταν και είναι μεγαλειώδεις αρχιτεκτονικές επιδείξεις κρατικής ισχύος και επιβολής φαντασιακού παρελθοντικού μεγαλείου. Αφορμή: η παρουσίαση μιας ποιητικής συλλογής. Συνωστισμός μέγας. Αυτό ίσως να μοιάζει περίεργο σε μια χώρα όπου κάθε χρόνο εκδίδονται ίσως και εκατοντάδες ποιητικές συλλογές (στην συντριπτική τους πλειοψηφία τυπωμένες με έξοδα των ιδίων των άξιων και ανάξιων ποιητών) οι οποίες καταλήγουν στα σκονισμένα ράφια φίλων και συγγενών πρώτου βαθμού. Το επίθετο «περίεργο» αναιρείται από το γεγονός ότι πρόκειται για την παρθενική ποιητική συλλογή ενός μεγαλοστελέχους της αποκαλούμενης και τέταρτης εξουσίας. Και όλος ο κόσμος ο καλός είναι εδώ, ενωμένος και δυνατός: σύσσωμη η αιμοφιλικά ενδογαμική άρχουσα τάξη της χώρας, πολιτικοί όλου του πολιτικού φάσματος αντάμα οι οποίοι αντί να βρίσκονται συνταξιοδοτημένοι σε ένα από δεκαπέντε προικοθηρικά σπίτια τους (ή και στη φυλακή ακόμη) ονειρεύονται ακόμη το ρόλο του σωτήρα, οιωνοσκόποι, σπλαγχοσκόποι, κοκορετσοσκόποι, που κάθε χρόνο προβλέπουν την …ανάπτυξη (δεν μπορεί κάποια στιγμή θα δικαιωθούν κιόλας, σαν τον Τεξανό πιστολέρο ο οποίος πυροβολούσε στην τύχη και μετά ζωγράφιζε τον στόχο).Και από δίπλα άφθονοι φίκοι της εξουσίας, καλοποτισμένοι βασιλικοί μαζί με τις γλάστρες τους, μεταπράτες ειδήσεων και φιλανθρωπικών εκδηλώσεων του αφεντικού με χωροφυλακίστικα χαμόγελα, επιχειρηματίες του «ιδιωτικού» τομέα με κρατικές μπίζνες «κέρδη στην τσέπη μου, ζημιές στο κράτος» και αναρριχώμενα φυτά κάθε είδους τέχνης, wannabe τραγουδίστριες, ταλέντα στην υπηρεσία του άρχοντα, δεν είναι πρωτοφανές, από τα πολύ τα παλιά τα χρόνια η τέχνη είχε τον ρόλο του διασκεδαστή και της θεραπαινίδας των αρχόντων. Κοντεύουνε πέντε χρόνια «κρίσης», και τα ίδια πρόσωπα είναι εδώ και παντού, σαν να μην πέρασε μία μέρα…
Οι εναλλακτικοί; Υπάρχει μια σοφή έκφραση βγαλμένη από την παλιά λαϊκή καθημερινότητα: «τούτη η στάνη αυτό το τυρί βγάζει» Το εκάστοτε εναλλακτικό είναι πάντοτε σε συνάρτηση με το εκάστοτε mainstream, από την ίδια μήτρα προέρχονται, μαζί με την αντίδραση φαίνεται ότι έχουμε και τη …δράση που μας αξίζει: η ανύπαρκτη οντότητα που αποκαλείται νέο κέντρο (ηλικίας 50 ετών ο νεότερος), το μόνο πραγματικό άκρο της ελληνικής κοινωνίας, το νεόκοπο φρούτο των φιλελέδων με τη γενναία μεταρρυθμιστική προτροπή για τις θυσίες των άλλων «απολύστε τις καθαρίστριες του δημόσιου για την δική μου πάρτη(υ)», έτοιμοι βέβαια να προστρέξουν και να νιαουρίσουν ναζιάρικα μόλις κάνει ένα ψιψιψι η εξουσία. Στα κοινωνικά δίκτυα βαρύς αχός ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν, εμφύλιοι και επαναστάσεις προκηρύσσονται με σχόλια και like, στο διπλανό δωμάτιο κοιμούνται οι γονείς, σπίτι και τραπεζικός λογαριασμός γραμμένο στο όνομα του τέκνου, «πατρίς, θρησκεία και επανάσταση», ίσως με αυτά τα χρήματα να γυρίζεται και καμία ταινία νέου ελληνικού παράξενου κύματος για να αναδειχθεί με μελανά χρώματα η καταπίεση από τον υπερ-προστατευτισμό της ελληνικής οικογένειας.
Και η δυσανεξία να θερίζει, η δυσανεξία στη …γλουτένη, στη φρουκτόζη, στη λακτόζη, στην άλλη άποψη, ο μιθριδατισμός στην καφρίλα.
Και η ζωή συνεχίζεται. Πάντοτε θα συνεχίζεται…
Ευτυχώς να λέτε που επιτέλους μπορούμε να ψωνίζουμε τις Κυριακές…
Αν υπάρχει κάπου μια ελπίδα, ένα φως στην άκρη του τούνελ (και αυτό να μην είναι το τραίνο που έρχεται από την άλλη μεριά), αυτή νομίζω βρίσκεται στην οργάνωση από τα κάτω, στους πολυάριθμους μικρόκοσμους, στους μικρούς δημιουργικούς πυρήνες, σε εκείνους που κάνουν τη δουλειά τους όσο καλύτερα γίνεται, χωρίς μεμψιμοιρίες και χωρίς μεσσιανικές φαντασιώσεις και ανατρεπτικές σαπουνόφουσκες (γιατί αν πιστέψω πραγματικά τη γλώσσα των τσάμπα φυλλάδων, μετά από τόση ανατροπή δεν θα πρέπει να έχει μείνει πέτρα για πέτρα όρθια στην ελληνική καλλιτεχνική – και όχι μόνο- πραγματικότητα).
Στον δικό μας μικρόκοσμο του MiC, σαν να ήταν καλή τούτη η χρονιά, μπαίνουμε στον δέκατο τέταρτο χρόνο ύπαρξης, δύο δικοί μας άνθρωποι εκδόθηκαν στις αγορές, η Χίλντα Παπαδημητρίου για δεύτερη φορά και με …κακούς σκοπούς και ο Μπάμπης Αργυρίου για παρθενική με όλους τους δίσκους τους. Η ραδιοφωνική εκπομπή MiC Label δεν υπάρχει βέβαια πια, αλλά τουλάχιστον πήγε για καλό σκοπό, ήταν που περίσσευε στο νέο πολιτικό όραμα του κόκκινου σταθμού ο οποίος τη φιλοξενούσε, εκεί προαλείφονται πλέον για μελλοντικά κυβερνητικά μεγαλεία.
Για τα μουσικά πεπραγμένα θα μπορούσα να αναπαράγω κατά λέξη και κατά γράμμα τα περσινά, προπέρσινα κλπ γραφόμενα μου στους αντίστοιχους απολογισμούς. Μία παρατήρηση θέλω μόνο να υπογραμμίσω: παρόλο που κάθε χρόνο ακούω δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες πλέον δίσκους, καταλήγω να διαβάζω λίστες όπου όχι μόνο δεν έχω ακούσει το Νο. 1, αλλά ούτε καν το έχω ακουστά (και δεν αναφέρομαι σε «ελιτίστικες» επιλογές). Τα αγαπημένα του ενός είναι τα άγνωστα του άλλου, η μουσική μοιάζει ολοένα να χάνει τον κοινοτικό-συνδετικό της χαρακτήρα, πολλά παράλληλα σύμπαντα, το παλιό ενώνει μόνο, συνάξεις όπως στις συναυλίες των Last Drive, λέτε τα σημερινά ονόματα σε μερικά χρόνια να προκαλούν τις ίδιες αντιδράσεις; Δύσκολο το βλέπω… Όταν ο ήλιος της τέχνης είναι χαμηλά, τότε ρίχνουν σκιά και οι νάνοι, έλεγε ένας Γερμανός ποιητής (για όσους ίσως σκεφτούν το όνομα των Arcade Fire).
Η λίστα που ακολουθεί περιέχει μόνο προτάσεις για ακρόαση, ούτε καλύτερα ούτε αγαπημένα, αυτά τα αφήνω για τους ειδικούς (του χρόνου περιμένω επιτέλους τη λίστα με τις καλύτερες …λίστες της χρονιάς). Μια προτροπή μόνο: ακούστε μουσική, δείτε ταινίες, διαβάστε βιβλία, όχι επειδή τώρα τα έχουμε περισσότερη ανάγκη, μην ακούτε τους εμπόρους των μυδίων, πάντοτε τα είχαμε. Είναι όμως τα μόνα αγαθά τα οποία κανένα στουρνάρι δεν μπορεί να κατασχέσει και να φορολογήσει. Είναι και που δεν τα καταλαβαίνει κιόλας…
11 Δίσκοι
1. Julia Holter – Loud city song
Τρίτος δίσκος και ολοένα και εξελίσσεται το κορίτσι από το Ελ-Έι, το οποίο τώρα αποτολμά να βγει από την κρεβατοκάμαρα και να εκτεθεί στον αέρα της πόλης.
2. Splashgirl – Field day rituals
Η τζαζ είναι ελιτίστικη, στρυφνή, σοβαροφανής, ακαδημαϊκή. Λένε κάποιοι…
3. Jon Hopkins – Immunity
Θα μπορούσα να πω «διάδοχος του Eno» αλλά δεν πιστεύω σε …βασιλικές γενεαλογίες και κληρονομικά δαχτυλίδια.
4. Yodelice – Square Eyes
Γάλλος, συνθέτης επιτυχιών για reality ταλέντα, με trendy μούσι, όλες οι ενδείξεις μιλάνε εναντίον του. Και όμως, αν έχεις μελωδική φλέβα, τύφλα να έχουν όλοι οι επιτηδευμένοι πειραματιστές του κόσμου τούτου…
5. Nils Frahm – Spaces
Σπουδαία κλασική μοντέρνα μουσική. Ακούγεται οξύμωρο;
6. Fire! Orchestra – Exit!
To μακρύ ταξίδι της τζαζ από τις βαμβακοφυτείες του αμερικάνικου Νότου μέχρι τα δάση του σκανδιναβικού Βορρά.
7. Vector Lovers – iPhonica
Μόνος στο Βερολίνο, εγώ και το καινούργιο μου iPhone.
8. Chicaloyoh – Folie sacree
Ο νορμανδικός ορίζοντας απλώνεται σε μια έκταση συγκλονιστική, όσο πιάνει το μάτι… Και όμως: στον τόπο αυτό γεννιούνται και μεγαλώνουν και κλειστοφοβικές μικρές Nico.
9. E.M.M.A. – Blue gardens
Η Έμμα και οι τρισχαριτώμενοι ηλεκτρονικοί της κήποι.
10. Darkside – Psychic
Σύνθια και κιθάρες, Nicolas Jarr και Dave Harrington, 1 + 1 > 2 κι ας διαφωνεί ο μαθηματικός…
11. The Body – Christs, redeemers
Βίαια εσωστρεφές, βαρύ, σκοτεινό, ανορθόδοξο, αταξινόμητο, είναι «αυτό» και τίποτε άλλο…
κκκκαι
>b>12. Omar Suleyman – Wenu Wenu
Χοχοχο, ένα αστείο είπα να κάνω, είναι που ζω για την ημέρα που οι εγχώριοι μουσικόφιλοι θα βάλουν στις λίστες τους κανέναν Βασίλη Τερλέγκα ή καμία Φιλιώ Πυργάκη, όταν ασφαλώς ανακαλύψουν πρώτα τον εναλλακτικό εξωτισμό τους οι «ινδιάνοι» γκουρού της αλλοδαπής.
…και 11 τραγούδια (άνευ αξιολογικής κατάταξης)
1. Weird. – Desert Love
To post rock συνήθως φλυαρεί. Σπανίως λακωνίζει και μάλιστα τόσο πετυχημένα (ακόμη κι αν τούτοι οι παράξενοι Ιταλοί είναι και ουχί Λάκωνες)
2. ·Y·- Viento gris
3. Selofan – Α whimper
Ελλάς-Ισπανία συμμαχία (μνημόνιο η μία μνημόνιο και η άλλη), δύο σχήματα αποπειρώνται να υπονομεύσουν την ηλιόλουστη ανεμελιά του μεσογειακού νότου με minimal και ψυχρά συνθετικούς …μερκελικούς ήχους.
4. Girls in Hawaii – Switzerland
Δεν είναι από τη Χαβάη ούτε από την Ελβετία. Ούτε κορίτσια είναι. Βέλγοι είναι και ψάχνουνε την λύτρωση τους σε όμορφες μελωδίες.
5. Prurient – You show great spirit
6. Hecq – Dkmajestic
7. Fuck Buttons – Hidden XS
Γαμώ την τεχνολογία μου και τα κουμπιά της. Τρεις μάλλον μέτριοι δίσκοι, τρία σπουδαία κομμάτια.
8. Blood Ceremony – Lord Summerisle
Μιας που ζούμε σε εποχές νοσταλγοπληξίας, όπου παλιά αναγνωστικά και περιοδικά πλασάρονται ξανά με πέπλο ενός ρομάντσου κόσμου που ποτέ δεν υπήρξε… Εδώ το ρολόι γυρίζει πίσω στα 70s.
9. Splashh – So young
…but not so cold. Υπνωτικές κιθάρες για την γενιά η οποία προφανώς πάσχει από shoegaze βλεφαρόπτωση.
10. London Grammar – Wasting my young years
Από το Bristol στο Λονδίνο, με μια καθυστέρηση κοντά 15 ετών. Τα παιδιά των 90s μεγαλώνουν και αρχίζουν κι αυτά να νοσταλγούν τα νεανικά τους χρόνια.
11. Blixa Bargeld & Teho Teardo – Come up and see me
Μετά από πολλές δοκιμές συνεργασιών, επιτέλους του έκατσε. Μία εξαιρετική ψηφίδα από έναν δίσκο ο οποίος ακούγεται ολόκληρος.
Και του χρόνου πάλι, όπως και να ‘χει…
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 