| 1. | Future science |
| 2. | Lifting shadows from the sand |
| 3. | Spreading life |
| 4. | Toybox |
| 5. | Knell of the Dunes |
| 6. | What it feels like |
| 7. | Shattered mould |
| 8. | There is no justice baby |
| 9. | Lionne |
| 10. | Prey |
| 11. | Future science (orchestral mix |
Στην Ελλάδα έχουμε μια μακρά παράδοση στις κάθε είδους Εθνικές Ελπίδων. Τις οποίες όμως μετά κυνηγάει περιέργως μια κατάρα βαρύτερη και από αυτή του …Τουταγχαμών! Με αποτέλεσμα τελικά οι όποιες ελπίδες μας μελλοντικά να αποδεικνύονται …φρούδες (η τελευταία Πορτογαλική φωτοβολίδα δεν αναιρεί την πραγματικότητα)! Το φαινόμενο ασφαλώς και είναι πολύπλοκο ούτε έχω σκοπό να το αναλύσω τώρα, αλλά πιστεύω ότι μία από τις αιτίες, ίσως και η βασική, είναι η έλλειψη εξέλιξης και η στασιμότητα. Μια στασιμότητα η οποία τροφοδοτείται από την εύκολη δημοσιογραφική αποθέωση αλλά και από ένα γενικό σύστημα επαναπαυμένο σε εύκολες και δήθεν δοκιμασμένες συνταγές.
Γιατί τα γράφω τώρα όλα αυτά; Γιατί το έργο αυτό παίζεται και στα ελληνικά μουσικά δρώμενα. To είχαμε …απολαύσει σε όλο του το μεγαλείο με το ελληνόφωνο ροκ της δεκαετίας του 90. Τότε που διάφοροι μουσικογραφιάδες έδιναν αβέρτα τα 8άρια σε διάφορα απίθανα γκρουπάκια που με 2 άτεχνες κιθάρες και μια στοιχειωδέστατη μελωδία από δεύτερο χέρι, πλασάρονταν σαν οι …Νέες Τρύπες. Τσίμπαγαν έτσι μερικοί πελάτες και αν ακολουθούσε και δεύτερος δίσκος αυτός έπαιρνε σε χρόνο dt την άγουσα για τους πάγκους στο Μοναστηράκι (και αν!). Η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη: ανακύκλωση, επανάληψη και τέλος μαρασμός και ανυποληψία. Και για άλλη μια φορά αποδείχθηκε ότι το πολύ γλείψιμο ποτέ δεν ωφέλησε αυτόν που το δέχεται (τουλάχιστον το μεταφορικό γλείψιμο!). Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι που τότε υμνούσαν (από οκνηρία ή διαπλοκή) σήμερα είναι αυτοί που ειρωνεύονται και κατακεραυνώνουν! Ας είναι…
Αυτή τη στιγμή το νέο hype στις ντόπιες αγορές είναι η ελληνική electro σκηνή. Και σε τέτοιες περιπτώσεις θυμάμαι πάντα την «συμβουλή» των Public Enemy: «Don’t believe the hype»! Ο κίνδυνος που έπνιξε το ελληνόφωνο ροκ ελοχεύει και τώρα… Και αυτοί που θα διαφύγουν και θα επιβιώσουν από τον …κυκλώνα του hype είναι αυτοί που θα ψαχτούν, θα πειραματιστούν και θα εξελιχθούν. Είναι αυτό το κλειδί της επιβίωσης που είχε ανακαλύψει εδώ και έναν αιώνα ο Δαρβίνος: η εξέλιξη! Θα μου πείτε όμως, πως να υπάρξει εξέλιξη και πειραματισμός; Όταν το κάθε γκρουπάκι γυρίζει για χρόνια στους προθάλαμους των εταιρειών με το demo στο χέρι, μπας και συγκινηθεί κάποιος μάνατζερ (όχι από την μουσική ασφαλώς, αλλά από την προσδοκία των πιθανών πωλήσεων). Που χρόνος λοιπόν και κυρίως διάθεση για πειραματισμό και ψάξιμο; Και όταν καταφέρει με χίλιους κόπους και βάσανα να βγαλεί το 1ο CD, μετά έρχεται το αναπόφευκτο βόλεμα στην «επιτυχημένη» συνταγή. «Πιάσε λοιπόν μία από τα ίδια, κάπελα!».
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: όλα αυτά τα παραπάνω γράφτηκαν όχι με αιτία, αλλά με αφορμή τους Astyplaz. Οι οποίοι με το «Name your slippers» κάνουν το δισκογραφικό ντεμπούτο τους! Ένα έργο που έρχεται μετά από τουλάχιστον 3 χρόνια στο κουρμπέτι (τι λέγαμε;;), με πολλές συναυλίες (με το support στους Faithless να ξεχωρίζει), και αρκετές συμμετοχές σε συλλογές.
Το CD είναι συμπαθητικό και ευάκουστο, εύληπτα μελωδικό και σε γενικές γραμμές αποτελεί μια πολύ αξιοπρεπή προσπάθεια και ένα σαφώς θετικό δείγμα γραφής. Κερδίζουν και έναν … πόντο για το γεγονός ότι έχουν καταφέρει να σφραγίσουν την δουλειά τους με ένα ιδιαίτερο αναγνωρίσιμο στίγμα, το οποίο πάντως οφείλεται κατά κύριο λόγο στο ξεχωριστό soul feeling της φωνής της Dionni (κάτι σαν μια Alison Moyet), και όχι τόσο σε κάποιον προσωπικό χαρακτηριστικό ήχο.
Αλλά από την άλλη μεριά, είναι η φύση του είδους αυτού, της electropop δηλαδή, που τα κομμάτια έχουν ημερομηνία λήξεως φρέσκου προϊόντος. Έτσι, την 1η φορά άκουσα το CD με ενδιαφέρον, την 2η, 3η, 4η. ευχάριστα, όμως μετά επήλθε ο κορεσμός και η electropop ελαφρύτητα έγινε …αβάσταχτη. Και δεν είναι από τους δίσκους που θα ξαναγυρίσεις σε αυτόν για να ανακαλύψεις νέα πράγματα. Ειδικά σε εποχές όπου οι νέοι δίσκοι ξεπετάγονται σαν κουνέλια!
Ο δίσκος περιέχει τα ήδη γνωστά κομμάτια «Future science», «Lifting shadows frοm the sand» (από τις πιο κλασάτες ηλεκτρονικές μελωδίες που άκουσα τα τελευταία 2 χρόνια) και «Spreading life» (προτιμώ πάντως το remix του Παπασπυρόπουλου στην συλλογή Greek Electro 01), τα οποία έχουν κάνει ήδη έναν κύκλο στο ραδιοφωνικό airplay. Από τα υπόλοιπα ξεχωρίζουν σαφώς το παιχνιδιάρικο «Toybox» στο ύφος των Ladytron, το «Κnell of the Dunes» με το ελαφρύ άρωμα Ανατολής, το μπιτάτο «Lost in the city», και το ανάλαφρο (μουσικά τουλάχιστον) «Lionne» με τους γαλλικούς στίχους να δίνουν ένα διαφορετικό χρώμα.
Οι Astyplaz παίζουν ένα είδος μουσικής που καλύπτει τον χώρο της λεγόμενης διασκεδαστικής τέχνης. Ένα είδος τέχνης όχι κατώτερο από την «σοβαρή» τέχνη, αλλά πολύ δυσκολότερο κιόλας, καθώς κυριαρχείται από ευκολίες και μανιέρες. Και ένα είδος που δυστυχώς, ειδικά σε μας, έχει ταυτιστεί με τις διάφορες Καλομοίρες…. Και με ένα κοινό που με την ίδια ευκολία που θα χορέψει το «Future Science» στο club, μετά θα ρίξει και μια …τσιφτετελιά στη Βίσση. Υπάρχουν μονοπάτια πιο δύσκολα και πιο πειραματικά για να ξεφύγουν. Περιμένω ειλικρινά την συνέχεια…
7
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 