| 1. | Professional Distortion |
| 2. | Requiem for a Hit |
| 3. | Happy Violentine |
| 4. | Meet Sue Be She |
| 5. | Kiss Factory |
| 6. | Allergic |
| 7. | Soundtrack of Now |
| 8. | Dub About Me |
| 9. | Clone Me |
| 10. | 3eme Sexe |
| 11. | I Come.com |
| 12. | Neukolln 2 |
Πριν από λίγα χρόνια η Miss Kittin (η ταυτότητα της οποίας γράφει Caroline Herve) δήλωνε τραγουδιστά και με αρκετή δόση κοριτσίστικης αυθάδειας ότι ο Frank Sinatra πέθανε. Σήμερα κάποιος με ανάλογη αυθάδεια αλλά και σιγουριά θα μπορούσε να διαπιστώσει το θάνατο του electroclash. Αυτού του ιδιάζοντος υβριδίου 70’s glam, 80’s electropop, σύγχρονων τεχνολογικών μέσων και μιας γενναία δόσης κιτς. Ενός είδους που εκτράφηκε, ανδρώθηκε και όπως φαίνεται θα τελειώσει στον ίδιο χώρο: στα clubs.
Η φυλή των clubbers είναι γενικά μια αδυσώπητη φυλή η οποία απαιτεί συνέχεια το νέο άκουσμα, τον νέο ήχο, το νέο trend. Διακατέχεται θα έλεγα από μια «νεο-λαγνεία» χωρίς όμως να πολυενδιαφέρεται και για την ποιότητα του (να πως κάτι που ακούγεται «προοδευτικό», μπορεί να είναι συντηρητικό κατά βάθος!) Και αυτή η νεο-λαγνεία μοιραία κάνει τις μουσικές των club να έχουν σύντομη ημερομηνία λήξεως. Και η Miss Kittin, η οποία ξεπετάχθηκε μέσα από αυτή τη σκηνή, μοιάζει πια σαν ιέρεια μιας θρησκείας που πεθαίνει, γοητευτικά αναχρονιστική αλλά παρηκμασμένη, σαν μια ιέρεια της Ίσιδας ή του Μίθρα στην Ρώμη την εποχή όπου σκάει ο χριστιανισμός! Πάντως όσο κι αν φαίνεται περίεργο, τούτος είναι ο πρώτος της δίσκος (σαν μουσικός τουλάχιστον, διότι έχει και 2 mix LP ως DJ). Το καλό της όνομα στην πιάτσα το οφείλει σε μεγάλο βαθμό στους μέντορες της, από τον Felix Da Housecat και τον Michel Amato (a.k.a. Hacker) έως τον Golden Boy.
Ας ξεκαθαρίσω από την αρχή την άποψη μου: ο δίσκος ακούγεται κακός με την πρώτη αυτιά. Πάντα βέβαια χρειάζεται μια… second sight, για να θυμηθώ και μια παλιά διαφήμιση, η οποία όμως στην προκειμένη περίπτωση κάπως βελτίωσε την κατάσταση αλλά δεν την άλλαξε δραματικά. Δύο είναι τα αρνητικά που είναι υπεύθυνα για αυτό το αποτέλεσμα: Πρώτον, το γεγονός ότι δεν έχει ξεχάσει ότι είναι κατά βάθος μία DJ και συνεπώς κουβαλά και όλα τα ελαττώματα του επαγγέλματος. Προσπαθεί έτσι με εναλλαγές γρήγορων και αργών κομματιών, το ανακάτεμα πολλών και ετερόκλητων ειδών να ικανοποιήσει όλα τα γούστα. Κάτι όχι εξ ορισμού αρνητικό, γίνεται όμως όταν απουσιάζει η μελωδική φλέβα, όταν λείπουν τα τραγούδια, όταν λείπει η ψυχή. Ελλείψεις που η σύγχρονη τεχνολογία καλύπτει μεν, αλλά όχι εντελώς. Και στο ‘I com’ είναι κάτι παραπάνω από φανερές.
Δεύτερο κακό είναι το ότι δυστυχώς η Miss Caroline αποφάσισε να… τραγουδήσει! Και λέω δυστυχώς επειδή η Miss έχει μια φωνή τόσο ανέκφραστη ώστε να θυμίζει την ανώνυμη εκφωνήτρια που αναγγέλει «επόμενη στάση Αμπελόκηποι» στο metro! Η ίδια πολύ θα ήθελε να γίνει μια άλλη Tracey Thorn, αλλά… Αυτό το κουσούρι βέβαια μπορεί και γίνεται πλεονέκτημα όταν η φωνή συνοδεύει, χωρίς να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο (όπως ήταν π.χ. τα φωνητικά της στον δίσκο με τον Hacker, πραγματικό υπόδειγμα). Αλλά όταν πρόκειται για τραγούδι, ο ακροατής εύχεται να μην είχε αφήσει ποτέ τα decks της! Κι ας την κουράζουν την… άμοιρη, καθώς στο εναρκτήριο κομμάτι ‘Professional Distortion’ γκρινιάζει για την δουλειά της και τις δυσκολίες της, οι οποίες συνίστανται στο ότι «Ι have to play records all night», και του πόσο δύσκολο είναι το ξύπνημα την άλλη μέρα (ομολογώ ότι συμπάσχω!) Αυτό είναι και το πρώτο single του δίσκου, ένα κομμάτι που θυμίζει πολύ Chicks on Speed με αυτή την γκλαμουράτη punk αισθητική (έχουν και τον ίδιο παραγωγό άλλωστε), μέτριο όμως κατά τ’ άλλα.
Αξίζει όμως να σταθούμε στη στιχουργική καθώς αποτελεί σημαντική συνιστώσα του δίσκου αυτού. Μια στιχουργική η οποία ακροβατεί ανάμεσα στο ψυχρό και απρόσωπο που χαρακτηρίζει γενικά την electro μουσική (θυμηθείτε π.χ.τα θέματα των Kraftwerk), στο γκροτέσκο (άκου π.χ. το ‘Meet Sue Be She’ όπου πιθανότατα αναφέρεται στην… manager της και στα αυτοκίνητα που χρησιμοποιεί!) και στις φουτουριστικές αγωνίες (‘Clone me’) Ή βρίσκεται ένα βήμα πριν από το γραφικό όπως στο ‘Requiem for a hit’, όπου πάλι… κεντάει: «show me your tits and lets make a hit»! Πάντως αν η Miss δείξει λίγο tits τότε σίγουρα μπορεί να κάνει hit, αν περιμένει όμως αυτό να συμβεί εξαιτίας της μουσικής του κομματιού, μάλλον θα μείνει με την όρεξη! Το κύριο χαρακτηριστικό όμως των στίχων είναι ότι βγάζει τα προσωπικά της, πλυμένα και άπλυτα στη φόρα, με μια χροιά όμως αφελούς ανοησίας και μια αποστασιοποιημένη οπτική που θυμίζει εξομολογήσεις στα εκάστοτε… δωμάτια επικοινωνίας των reality! Και με πολύ sex βεβαίως (ακόμη και ο τίτλος έχει το υπονοούμενο του) και μια αισθητική η οποία παραπέμπει στον γνωστό συμπατριώτη της μαρκήσιο, αλλά και στον γείτονα Γερμανό φον Ζάχερ-Μαζόχ!
Έχει και τις καλές στιγμές του ο δίσκος πάντως. Με κορυφές το ‘Soundtrack of now’ (άραγες να είναι τυχαίο ότι πίσω από την κονσόλα βρίσκεται ο Hacker;) και το ‘Dub about me’ όπου δείχνει ότι θέλει να πειραματιστεί με κάτι πέραν των εύπεπτων «μπλιμπλικιών» (μένει πια και στο Βερολίνο, οπότε εκεί δεν θα δυσκολευτεί να βρει πολλές καλές παρέες!). Το ‘Kiss Factory’ από την άλλη είναι ένα τίμιο πλην …πτωχό ποπάκι που θα το ακούσει ευχάριστα ένας οπαδός των …Ace of Base ενώ και στιχουργικά το «I’ m allergic to myself» είναι έξυπνο. Επίσης διασκευάζει ένα euro-trash hit του 1985, το ‘3eme sexe’ των Indochine, και έχει το θάρρος να συμπεριλάβει και μια συνέχεια του περίφημου ‘Neukolln’ του γκουρού Brian Eno από το μυθικό ‘Heroes’ του Bowie.
Είχα πάντως πολύ μεγαλύτερες προσδοκίες από την Miss. Ας αντιμετωπίσουμε όμως αυτό τον δίσκο σαν το πρώτο μετέωρο βήμα της, και ας περιμένουμε το επόμενο…
6
1η δημοσίευση: http://www.mic.gr
Bouquet of dreams 