| 1. | Love Is All I Can Hear |
| 2. | Inferno |
| 3. | People All Over The World |
| 4. | Tell Me How It Feels |
| 5. | Part Of Me |
| 6. | Nite After Nite |
| 7. | Tuff Turf |
| 8. | Never Get Over You |
| 9. | Shine Down Forever |
Ποπ. Καθαρή ανόθευτη ποπ. Indie pop; Χμμ, να σας πω… Γενικά δεν κατάλαβα ποτέ ακριβώς την έννοια της indie ποπ. Μου έμοιαζε πάντα σαν ένα είδος οξύμωρου, δύο αντιθετικές έννοιες σε μία άμαξα (πως λέμε π.χ. εσχάτως «φρεσκο-κατεψυγμένο»; Κάτι τέτοιο!). Πως είναι δυνατόν να υπάρχει μία ποπ (popular music δηλαδή) η οποία δεν απευθύνεται στις μάζες; Στην πραγματικότητα βέβαια, αυτό που συνέβαινε είναι ότι συνήθως κάτω από αυτό τον όρο «στεγάζονταν» άτεχνες και αδέξιες προσπάθειες, όπου ο ερασιτεχνισμός και η τεχνική ανεπάρκεια (και η έλλειψη ταλέντου πολλές φορές, ας μην το κρύβουμε) προβάλλονταν ως εχέγγυα ανεξαρτησίας, ετεροκαθορισμού και τελικά «ποιοτικής» ανωτερότητας του τύπου «εμείς δεν είμαστε σαν το mainstream το ξεπουλημένο» (ίσως και γιατί δεν βρέθηκε κανένας να μας αγοράσει, αλλά αυτό δεν το λέμε παραέξω). Έτσι το πρόθεμα indie ουσιαστικά υπέκρυπτε την αμφίθυμη σχέση του χώρου αυτού με το μαζικό, στο πλαίσιο του προκρούστειου και λίαν προβληματικού σχήματος θεωρητικοποίησης «μαζικό = ευτελές», το οποίο προσπαθεί να ορίσει την ποιότητα (ή …πχιότητα αν προτιμάτε κύριε Σημίτη) ως μια συνάρτηση της ποσότητας. Όσο όμως κι αν τα δύο αυτά μεγέθη έχουν μια σύνδεση, αυτή είναι σαφώς άλλου τύπου και πολύ πιο περίπλοκη από μια τέτοια απλοϊκή εξίσωση.
Υπό το σκεπτικό αυτό λοιπόν οι εκ του LA ορμώμενοι Music Go Music είναι ποπ. Χωρίς πολλές συμπαραδηλώσεις και χαρακτηρισμούς (πλην ίσως επιθέτωv όπως ανόθευτη, χαρούμενη, ζαχαρένια, …τυρώδης, cheesy που λένε οι αμερικανοί). Κι ας πρόκειται ουσιαστικά για ένα σχήμα-παραφυάδα των γνωστών μας χμμμ indie rock Bodies of Water, ένα συγκρότημα το οποίο συνδέουμε συνειρμικά (και όχι άδικα) με τους Arcade Fire. Από τους οποίους όμως δεν κουβαλάνε και πολλά, το στυλ εδώ είναι εντελώς διαφορετικό, ίσως μια συγγένεια να βρούμε στο κάπως πομπώδες loud ύφος. Κατά αυτή την έννοια οι MGM φτιάχνουν ποπ σταδίων. Για τις μάζες. Δεν γίνεται και αλλιώς, δεν το ‘παμε;
Δεύτερος τους δίσκος είναι το «Impressions» (ο πρώτος λεγόταν … «Expressions») και θα τον εντάσσαμε εύκολα πάνω στο μονοπάτι, τι μονοπάτι, κοτζάμ λεωφόρος είναι, που οδηγεί κατευθείαν πίσω στα χρόνια της λαμπερής και ηδονικής (πες με και glam) ποπ των 70s. Κι αν το νήμα το πιάνουμε σήμερα από σχήματα σαν τους Chromatics ή τους Glass Candy (ακόμη και τους Ladytron), στη συνέχεια θα το περάσουμε από τα γυαλιστερά 80s, τους Erasure και από εκεί στους Blondie (του Moroder), την Donna Summer (του Moroder), το ροκ-ντίσκο υβρίδιο των E.L.O. για να καταλήξουμε στο σπουδαιότερο ποπ συγκρότημα των τελευταίων 50 ετών. Τους ABBA.
Ακούω π.χ. το «Tell me how it feels» και νομίζω ότι το καλύτερο τραγούδι που (δεν) έγραψαν οι ΑΒΒΑ μετά το τελευταίο τους άλμπουμ, το, το, … ποιο ήταν να δεις, ελάτε τώρα, παραδεχτείτε το, κανείς δεν θυμάται τα άλμπουμ των ABBA (για την ιστορία το τελευταίο ήταν το «The Visitors» το 1981). Έτσι είναι όμως η ποπ, η λαϊκή μουσική κατ’ επέκταση ανέκαθεν ζούσε και ανέπνεε μέσα από τα τραγούδια, τα σινγκλάκια, τα σαρανταπεντάρια, τα CD single (για λίγο), τα downloads και τα views στο You Tube σήμερα. Και όχι μέσα από ολοκληρωμένα άλμπουμ. Στην τεράστια τους πλειοψηφία οι μεγάλοι (με την έννοια του long play) δίσκοι της ποπ συναρθρώνονταν ουσιαστικά γύρω από 2-3 σουξέ (με τα αυτοκόλλητα «περιέχει τις επιτυχίες …..» στο εξώφυλλο), τα υπόλοιπα τραγούδια ήταν στην καλύτερη περίπτωση γεμίσματα και παραλλαγές αυτών, στην χειρότερη έρμα και σαβούρα που κανείς δεν θα θυμόταν μετά (και ούτε πρόκειται να θυμηθεί κιόλας).
Από τη σκοπιά αυτή το «Impression» αποτελεί μία εξαίρεση. Μία μεγάλη εξαίρεση. Οι MGM έφτιαξαν έναν αμετανόητα ανάλαφρο ποπ disco δίσκο, μιας ντίσκο λευκής και γαλανομάτας, γυαλισμένης και φροντισμένης χωρίς δήθεν βρωμιές και ψαγμενιές. Και έναν δίσκο ο οποίος ακούγεται ολόκληρος. Όχι βέβαια με την έννοια του concept μιας συγκεκριμένης σειράς. Αλλά επειδή απλά δεν υπάρχει μέτριο τραγούδι εδώ μέσα. Ούτε όμως και ευδιάκριτο σουξέ, ο καθένας μπορεί να βρει και ένα και το αγαπημένα ανάλογα με τα γούστα του και τις διαθέσεις του, διαλέχτεεε, έχω καλά προϊόντα σήμερα (στη λαϊκή). Μπορεί λοιπόν να διαλέξετε το φλογερό «Inferno», όπου το κορίτσι τραγουδάει για ότι έχει κάνει τη ζωή του …κόλαση. Ή το ορμητικά εξωστρεφές «Part of me». Ή το ανάλαφρο «never get over you». Ή άφοβα κάποιο από τα υπόλοιπα.
Σκέφτομαι ότι συνήθως εμείς οι μουσικοκριτικοί όταν έχουμε να κάνουμε με δίσκους οι οποίοι περιορίζονται στα όρια μιας κάποιας φόρμας, αρχίζουμε αμήχανα να ασχολούμαστε με το «που θα το πάνε από δω και πέρα» και άλλα αντίστοιχα μελλοντολογικά (και τις περισσότερες φορές ανούσια) ερωτήματα. Ξεχνώντας ότι σημασία δεν έχει τόσο η φόρμα αυτή καθαυτή αλλά η εμβάθυνση σε αυτή. Ότι επίσης σημασία δεν έχει ότι το αν περιορίζεσαι μέσα σε κάποια όρια αλλά το κατά πόσο κατέχεις αυτά τα όρια. Ξέρετε είναι μερικές φορές πιο δύσκολο να ακολουθείς τον κανόνα παρά την εξαίρεση. Έτσι φρονώ ότι οι MGM δεν χρειάζεται να το πάνε πουθενά αλλού… Και μέχρι εδώ που το πήγαν είναι ήδη (υπερ)αρκετά…
Bouquet of dreams 