Royksopp – Senior (Wall of Sound)

1.	…And the forest began to sing
2.	Tricky Two
3.	The alcoholic
4.	Senior living
5.	The drug
6.	Forsaken cowboy
7.	The fear
8.	Coming home
9.	A long, long way
10.	The final day» (hidden track)

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος δίσκου… Το είχαν δηλώσει (δεν ξέρω αν το είχαν …σώσει κιόλας) από πέρυσι οι δύο Νορβηγοί, όταν κυκλοφορούσαν το «Junior», το μικρό παιχνιδιάρικο αδερφάκι του «Senior». «Αυτός ο δίσκος θα έχει πιο φθινοπωρινή διάθεση» είχαν πει, και ποιος είμαι εγώ που θα διαφωνήσω με τους καλλιτέχνες… Ειδικά όταν έξω έχει πια φθινοπωριάσει για τα καλά, με κάτι μαβιά σύννεφα να στολίζουνε το βορρά, μια ελαφρά μελαγχολία να πέφτει στην πόλη, τις πρώτες ανατριχίλες να τσιμπάνε το δέρμα…

Διαγιγνώσκω επίσης τις πρώτες λογοτεχνίζουσες διαθέσεις (ό,τι χειρότερο και «αποπροσανατολιστικότερο» για μια κριτική), οπότε σταματώ εδώ…

Και όμως… Μια τέτοια περιγραφή μπορεί και άρμοζε για έναν δίσκο που ξεκινά με ένα κομμάτι που φέρει τον τίτλο » …και το δάσος ξεκίνησε να τραγουδά». Και «ίσως τα δέντρα στάθηκαν μαντεύοντας το άσκοπο του δρόμου» που έγραφε και ο Λειβαδίτης, για να μείνουμε σε ποιητικό κλίμα…

Τα δάση βέβαια στον κόσμο των Royksopp δεν είναι εκείνα τα σκοτεινά ζοφερά νορβηγικά που εξέθρεψαν λύκους σαν τον Ulver και τις ταξιαρχίες των ακολούθων του. Και η μελαγχολία τους έχει το ανάλαφρο, το μπαμπακένιο, αλλά και εκείνο το borealis αίσθημα που (πιθανότατα) μας υποβάλει η καταγωγή των δημιουργών. Λογικό και αναμενόμενο. Οι Royksopp άλλωστε δεν άλλαξαν τομάρι και το στυλ τους παραμένει απόλυτα αναγνωρίσιμο. Σε προηγούμενους δίσκους τους, βρίσκεις πολλά δημιουργικά σπέρματα τα οποία παρουσιάζονται πλέον εδώ ως ολοκληρωμένη πρόταση (υπάρχει και μια ανακατασκευή -όχι ιδιαίτερα ριζική- του «Tricky Tricky», η οποία αποκαλύπτει δομές και σχήματα από τα οποία μας αποσπούσε την προσοχή η φωνή της Karin Dreijer).

Το «Senior» γενικά διαπνέεται από μια νοσταλγική αύρα, ένα πνεύμα retro electronica (το οποίο άλλωστε τους χαρακτηρίζει από το ξεκίνημα) κατευθείαν από τα 70s, λίγος πρώιμος Vangelis, Jean-Michel Jarre, Moroder (το «The fear» θα διεκδικούσε άξια θέση στο «Εξπρές του Μεσονυχτίου»), οι ίδιες δηλαδή πηγές απ’ όπου κουβάλησαν «νερό» σχήματα σαν τους Belbury Poly. Η διάθεση των κομματιών είναι εμφανώς ράθυμη, το «Drug» (1ο single μάλιστα) παραπέμπει μάλλον σε χαλαρωτικό …χασισάκι παρά σε σπιντάτο κουμπί, παρόλο που η εισαγωγή θυμίζει 90s electronica πριν ξεσπάσουν τα beat. Εδώ όμως τα «άλογα» δεν αφηνιάζουν, μένουν συγκρατημένα στο χαλινάρι, σε ένα κατά λοιπά «εύκολο» κομμάτι.

Υπάρχουν ομολογουμένως όμορφες στιγμές στο «Senior», όπως και κάποιοι ενδιαφέροντες ήχοι και πινελιές από ποικίλα όργανα, το δε ambience τους, η περιβαλλοντική τους αντίληψη δηλαδή, δεν οδηγεί στην ασπόνδυλη αποχαύνωση του Cafe del Mar. Ο δίσκος επίσης είναι και No 1 στα charts της Νορβηγίας (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό).

Τι μένει όμως; Μια αίσθηση λειψού και ανολοκλήρωτου, και μια (ελαφρώς νυσταλέα) μελαγχολία. Από αυτή την άποψη, οι καλλιτέχνες ίσως και να πέτυχαν το στόχο τους…

Εν τω μεταξύ, έξω ξανάπιασε να βρέχει…

6.5

1^η δημοσίευση: http://www.mic.gr